Pulp Fiction
‘’All right, everybody be cool, this is a robbery!‘’
‘’Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of ya!’’
Το Pulp Fiction είναι η δεύτερη και η διασημότερη ταινία του Quentin Tarantino. Το 1994 σε συνεργασία, στο σενάριο, με τον Roger Avary, μας παρουσίασαν μια μίξη ειρωνείας, χιούμορ, εγκλήματος και εκρηκτικών διαλόγων σε μια μπερδεμένη χρονικά απόδοση πολλών εκκεντρικών χαρακτήρων που οι ζωές τους ενώνονται.
Η αρχική έμπνευση ήρθε από την ταινία του 1963 Black Sabbath. Οι δυο σεναριογράφοι θέλησαν στην αρχή να γράψουν μια μικρή ιστορία χωρισμένη σε μέρη και να την προωθήσουν ως τριλογία. Το έργο θεωρείται από πολλούς κριτικούς πως είναι το προοίμιο του μεταμοντέρνου κινηματογραφικού στυλ.
Για τον ρόλο του Vincent ο Tarantino ήθελε τον Michael Madsen, ο οποίος ήταν δεσμευμένος σε άλλη ταινία. Επικρατέστερος ήταν και ο Daniel Day Lewis, μα τελικά προτιμήθηκε ο Travolta ο οποίος διαπραγματεύτηκε την αμοιβή του. Ο ρόλος του Jules ήταν γραμμένος από την αρχή για τον Samuel L. Jackson, αν και στην οντισιόν παραλίγο να κλέψει τις εντυπώσεις ο Paul Calderon. Το ίδιο έγινε και με τους ρόλους του Harvey Keitel και Tim Roth, με τους οποίους ο Tarantino είχε ξανά συνεργαστεί.
Υπήρχε μια διαφωνία με την παραγωγή η οποία ήθελε στον ρόλο του Roth τον Johnny Depp ή τον Christian Slater, αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Η Uma Therman, αν και στην αρχή δεν έδειξε ενδιαφέρον για τον ρόλο, εντυπωσίασε αμέσως και κέρδισε τον ρόλο της Mia κατά κράτος από τις Daryl Hanna, Michelle Pfeiffer, Holy Hunter και Meg Ryan.
Εκείνη την περίοδο ο μεγαλύτερος σταρ ήταν ο Bruce Willis, ο Tarantino τον ήθελε απεγνωσμένα, κάτι που το κατάφερε. Ως Marsellus Wallace προτάθηκε ο Sid Haig ο οποίος αρνήθηκε τον ρόλο, που άξια στις οντισιόν τον πήρε ο Ving Rhames. Φήμες λένε πως για τον ρόλο του Lans στην αρχή είχε ακουστεί το όνομα του Kurt Cobain. Και μια μικρή σκέψη υπήρχε για τον ρόλο του Butch να τον πάρει ο Matt Dillon, ο Micky Rourke, ακόμα και ο Sylvester Stalone.
Αρκετά σκαμπανεβάσματα υπήρχαν στο ποια εταιρεία θα αναλάμβανε την παραγωγή. Ενδιαφέρον έδειξαν οι Jersey Films, A Band Apart, TriStar, αλλά κάθε μια ή ήθελε να αλλάξει κάτι ή δεν έμενε ικανοποιημένη από τις ιδιαιτερότητες του σεναρίου. Την παραγωγή ανέλαβε τελικά η Miramax με μεγάλο ενθουσιασμό.
Από τα 8 εκατομμύρια του μπάτζετ τα 5 πήγαν μόνο για τις αμοιβές των ηθοποιών. Ο Tarantino θέλησε και συνεργάστηκε ξανά με αρκετούς από το Reservoir Dogs. Τα γυρίσματα έγιναν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην Καλιφόρνια και αρκετό μέρος της ταινίας γυρίστηκε σε στούντιο. Χαρακτηριστικά το θεματικό ρεστοράν διαλύθηκε αμέσως μετά το τέλος των γυρισμάτων. Το καμπριολέ που οδηγεί ο χαρακτήρας του Βίνσεντ στην πραγματικότητα ήταν το αυτοκίνητο του Tarantino το οποίο τελικά εκλάπη στην διάρκεια των γυρισμάτων.
Ο Tarantino πάντα επιλέγει να παίξει έναν μικρό ρόλο στις ταινίες του και σε αυτήν ήταν σε δίλημμα μεταξύ του ρόλου του Lans ή του Jimmie. Τελικά διάλεξε του Jimmie γιατί στην σκηνή που η Mia παίρνει υπερβολική δόση ήθελε να είναι πίσω από την κάμερα. Το σημείο από την βίβλο που απαγγέλλει ο Jackson ήταν στο μεγαλύτερο μέρος έμπνευση του Tarantino μαζί με τον Jackson και λίγοι στίχοι είναι πραγματική απόδοση της Βίβλου. Το σημείο που ο Travolta καρφώνει την βελόνα στο στήθος της Therman, στην πραγματικότητα γυρίστηκε προς τα πίσω, δηλαδή να τραβάει την βελόνα και το έπαιξαν ανάποδα στο μοντάζ.
Για να πιάσει το συναίσθημα του ρόλου του σαν χρήστης ηρωίνης, ο Travolta, έκανε ολόκληρη συζήτηση με έναν φίλο του Tarantino που ήταν χρήστης. Η κόμη της Therman ήταν επηρεασμένη από την Louise Brooks, ηθοποιού βωβών ταινιών του ’30. Ποτέ δεν μάθαμε και ποτέ δεν αποκαλύφθηκε το περιεχόμενο της βαλίτσας και ο Tarantino επισημαίνει πάντα σε ερωτήσεις, πως το περιεχόμενο ας πάρει όποια μορφή θέλει ο θεατής. Χαρακτηριστικό της ταινίας είναι πως η λέξη fuck ακούγεται 256 φορές.
Δεν γράφτηκε μουσική για το soundtrack. Ο Tarantino θέλησε να δώσει ένα περίεργο μουσικό ύφος με γνωστούς ήχους ενός ευρέως φάσματος από ροκ εν ρολ, ποπ, σόουλ, σερφ. Στα υπόψιν ήταν και το τραγούδι My Sharona, αλλά πρόλαβε να πάρει τα δικαιώματα κάποια άλλη ταινία. Με ένα μπάτζετ μόλις 8,000,000$ κατάφερε να απογειώσει τα κέρδη της σε 214,000,000$ παγκοσμίως και σε ενοικιάσεις μόνο στην Αμερική άλλα 35,500,000$.
Έχει κερδίσει 1 όσκαρ, 1 χρυσό φοίνικα στις Κάννες, 2 MTV movie awards, 1 Golden Globe, 2 BAFTA, 1 Saturn και ακόμα 37 διαφορετικά βραβεία. Με βάση το IMDB η ταινία βρίσκεται στην 4η θέση των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, στην 4η θέση καλύτερης εγκληματικής ταινίας, στην 2η θέση της δεκαετίας 1990-99 και της χρονιάς 1994 (πίσω από το Shawshank Redemption) και στην 1η θέση στην κατηγορία θρίλερ (όχι με την έννοια θρίλερ που γνωρίζουμε).
Ταινία : Pulp Fiction
Είδος : Εγκληματική
Ετος : 1994
Χώρα : Αμερική
Γλώσσα : Αγγλικά
Σκηνοθεσία : Quentin Tarantino
Σενάριο : Quentin Tarantino, Roger Avary
Πρωταγωνιστές : Bruce Willis, John Travolta, Samuel L. Jackson
Διάρκεια : 150’ Λεπτά
Πλοκή : Δύο σκληροί εκτελεστές με φιλοσοφικές ανησυχίες. Ένας αποτυχημένος πυγμάχος που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Μια κακομαθημένη καλλονή εθισμένη στην κοκαΐνη. Ένα ζευγάρι ληστών που αγαπιούνται τρελά. Ιστορίες παράλληλες και ενίοτε διασταυρούμενες.
Κριτική: Όταν ξεκινάς την καριέρα σου σκηνοθετώντας μια εξαιρετική ταινία όπως το Reservoir Dogs, έχεις ήδη ψηλά τον πήχη και ο κόσμος όταν ακούει το όνομα σου περιμένει μεγαλεία (και σίγουρα ο Tarantino το αποδεικνύει με κάθε ταινία του μέχρι και σήμερα). Φαντάσου λοιπόν όταν η δεύτερη σου δουλειά είναι το έπος Pulp Fiction. Μια ταινία όπου με την πρωτοτυπία της (και έχει και όσκαρ να το επιβεβαιώνει αυτό) και με την υπέροχη δομή της, στάθηκε κινητήριος μοχλός έμπνευσης για αμέτρητες άλλες, περισσότερο βέβαια ανεξάρτητες κινηματογραφικές παραγωγές.
Όσο περίεργο και αν φαίνεται, το σενάριο είναι υπερβολικά δουλεμένο και άκρως άρτιο και καταπληκτικό. Μας παρουσιάζεται μια χρονικά ανακατεμένη συλλογή από αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες ιστορίες διαστροφών και εγκλημάτων. Η πολυπλοκότητα των καταστάσεων και η πολυδιάστατη προσωπικότητα των χαρακτήρων ενώνονται άναρχα σε μια βίαιη σαρκαστική αφήγηση που πάντα τελειώνει με ένα λυτρωτικό αποτέλεσμα.
Το κλίμα της βίας είναι χαρακτηριστικό σε κάθε ταινία του Tarantino, έχοντας την μοναδική διαφορά πως δίνει βάση στον θύτη και όχι στο θύμα. Χρησιμοποιεί κλασικές φόρμες σκηνών και χαρακτήρων δανεισμένες από άλλες ταινίες, αποδίδοντας τες όμως με τον δικό του χαρακτηριστικότατο σκηνοθετικό τρόπο. Έχει σταθερό ρυθμό, είναι άκρως απρόβλεπτη και ανατρέπει τα όποια κλισέ του είδους.
Ένα από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας είναι οι διάλογοι της, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί για έναν και μόνο λόγο. Δεν έχουν καμία σχέση με την πλοκή, είναι άσχετοι με την υπόθεση αλλά ταυτόχρονα τόσο χρήσιμοι στο να δίνουν ένα πιο ρεαλιστικό αληθινό πρόσωπο στους χαρακτήρες. Στους χαρακτήρες που ερμηνεύονται καταπληκτικά από ένα πασίγνωστο καστ ηθοποιών (βέβαια η καριέρα των περισσοτέρων εκτοξεύτηκε μετά από αυτήν). Willis, Travolta, Jackson, Keitel, Therman, Rhames, Ροθ, Plummer, Stoltz, Arquette, Walken, Bouscemi, όλοι ένας και ένας.
Η μουσική έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μας, όπως και η χορογραφία Travolta-Therman, που όλοι μας σίγουρα έχουμε αντιγράψει σε κάποιο πάρτι. Μπορείς να την χαρακτηρίσεις σαν πολλά είδη, εγκληματική, φαντασίας, κοινωνικό-δραματική, μέχρι και μαύρη κωμωδία μπορείς να την πεις, αλλά όπως και να έχει η ταινία είναι σταθμός, είναι πανέξυπνη, άκρως διασκεδαστική, δημοφιλέστατη στους φαν του είδους και με σιγουριά κλασική.
Βαθμολογία : 9/10
Panos "The Mechanic"
#cinethismos
