Κατηγορία : Κωμωδία
Διάρκεια : 92’ Λεπτά
Σκηνοθεσία : Θοδωρής Αθερίδης
Πρωταγωνιστούν : Μαρία Ναυπλιώτου, Μάκη Παπαδημητρίου, Σμαράγδα Καρύδη, Θοδωρή Αθερίδη, Άλκη Κούρκουλο
Trailer : https://www.youtube.com/watch?v=6EmXopHvUp0
Πλοκή : Ένα βράδυ με έκλειψη Σελήνης μια παρέα επτά φίλων σε δείπνο, θα παίξουν ένα παράξενο παιχνίδι. Αφήνουν τα κινητά τους στο τραπέζι και μοιράζονται με τους υπολοίπους ό,τι φτάνει σε αυτά. Κανείς, άλλωστε, δεν έχει μυστικά για να φοβάται. Ή μήπως έχει?
Κριτική : Όταν ακούς για νέο-ελληνική ταινία, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου είναι μια κλασσική υβριστική φαρσοκωμωδία. Είναι κρίμα που στον χώρο δεν υπάρχουν πολλές φρέσκιες ιδέες. Το τελευταίο καιρό η ελληνική κινηματογραφική σκηνή έχει αρχίσει να ρισκάρει με δειλά βήματα, και με άλλα είδη, μα δυστυχώς μένουν σε πιο underground επιφάνειες. Κεφάλαια και ονόματα επιλέγουν σίγουρες λύσεις, όπως ριμέικ, μεταφορές θεατρικών και τώρα διασκευές ξενόγλωσσων.
Όπως η συγκεκριμένη, η οποία είναι πιστή μεταφορά μιας ιταλικής σατιρικής ταινίας του ίδιου έτους. Όταν λέω πιστή μεταφορά, εννοώ πιστή! Έχοντας δει και την ιταλική version, αναφέρω πως η ταινία είναι ακριβής αντιγραφή σε όλα, από διαλόγους έως κινήσεις και μορφασμούς. Δυο διαφορές υπάρχουν μόνο: στα μισά ονόματα (που ως Ιταλικά δεν έχουν ελληνική απόδοση) και στο γλυκό που προσφέρεται, το οποίο είναι προφιτερόλ αντί για τιραμισού! Και αυτό είναι το μεγαλύτερο αρνητικό της ταινίας, για αυτόν τουλάχιστον που έχει δει την ιταλική.
Αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό. Τα θετικά που σου αφήνει είναι πολύ περισσότερα. Και αυτό γιατί ο Αθερίδης σκηνοθετικά έχει μια μη συνηθισμένη ματιά. Διατηρεί μια ηρεμία, αποφεύγοντας την κλασσική ελληνική φανφάρα. Η επιλογή του cast είναι ιδανική και αυτό γιατί όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα, με την εμπειρία τους, στέκονται ατόφια και προσδίδουν ελληνική απόδοση στους «ξένους» χαρακτήρες, κάνοντας την ταινία απολύτως προσιτή στο κοινό. Αν και η δομή της είναι καθαρά θεατρική, πράγμα ευχάριστο, δεν κουράζει έχοντας έναν σταθερό ρυθμό καθ’ όλη την διάρκειά της.
Γενικά σαν ταινία είναι μοντέρνα, δημιουργεί ένα ιντριγκαδόρικο παιχνίδι μεταξύ δράματος και κωμωδίας, μεταξύ ερωτικών και φιλικών σχέσεων. Η ψυχολογία σαν μέτρο κατά της ανασφάλειας, οι ηθικοί προβληματισμοί στο αγκάλιασμα των ανθρωπίνων σχέσεων, αμαρτίες που οδηγούν σε ανατροπές, μυστικά και αποκαλύψεις που εκθέτουν και ξεγυμνώνουν τους χαρακτήρες, όλα αποδοσμένα εύστοχα στο σήμερα, με μια απορία να σε τριγυρίζει τελικά.
Τι είναι προτιμότερο? Η βρώμικη αλήθεια ή η γαλήνια απόκρυψη της?
Βαθμολογία : 6,5/10
Panos "The Mechanic"
#cinethismos
