Τίτλος : Δεμένη Κόκκινη Κλωστή (2011)
Κατηγορία : Πολεμική / Δραματική
Διάρκεια : 105' Λεπτά
Σκηνοθεσία : Κώστας Χαραλάμπους
Πρωταγωνιστούν : Τάσος Νούσιας, Θάνος Σαμαράς, Έφη Γούση
Πλοκή : Το 1945 σε
ένα ορεινό ελληνικό χωριό ομάδες παρακρατικών τρομοκρατούν και δολοφονούν τους
αριστερούς που δεν έχουν δηλώσει υποταγή. Ένας από αυτούς, ο νεαρός Λάμπρος, θα
αναγκαστεί να βγει στο βουνό και, για να προστατέψει την οικογένειά του, θα
ανοίξει ακόμη έναν κύκλο αίματος.
Κριτική : Μια ταινία
που αναφέρεται σε μια ιστορική τραγωδία του έθνους μας, τον εμφύλιο του ’45.
Δεν ξέρω κατά πόσο τα συγκεκριμένα γεγονότα ήταν αληθινά ή απλά ο σκηνοθέτης
πάτησε επάνω στην ιστορία, αλλά σίγουρα μια τέτοια ατμόσφαιρα επικρατούσε τότε.
Αριστεροί vs. δεξιών με την ταινία να γέρνει κάπως προς τα αριστερά.
Η αναφορά
περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι ελληνικής γης, πράγμα που το βρήκα
θετικό, ώστε να μην ξεφύγει από τον έλεγχο. Ένα θετικό ακόμα είναι η κλασική
ευρωπαϊκών προδιαγραφών μουντή/σκοτεινή και ψυχοπλακωτική φωτογραφία που πάντα
με κερδίζει. Εξαιρετικό το φόντο της περιοχής των Πρεσπών που γυρίστηκε, με τα
δάση και το χωριουδάκι να είναι ιδανικά για την ατμόσφαιρα.
Βέβαια δεν έλειψαν
τα αρνητικά σημεία στην ταινία, όπως η υπερβολικά αργή ροή, σε σημείο να γίνεται βαρετή, που θεωρώ πως έγινε θέλοντας να
προσδοθεί, ανεπιτυχώς, μια αγωνία παραπάνω. Επίσης απογοητευτικές ήταν
οι ερμηνείες αρκετών ρόλων, που επιεικώς έδειχναν ερασιτεχνικές. Οι διάλογοι
πάρα πολύ απλοί, λιτοί και επαναλαμβανόμενοι δεν βοήθησαν και πολύ. Οι δυο
πρωταγωνιστές πάντως ήταν αξιόλογοι και έδωσαν δύναμη στην σύγκρουση των δυο ανθρώπων με διαφορετικές πεποιθήσεις των ρόλων τους.
Τα εφέ είναι σίγουρα
φτωχά, αλλά δεν περίμενα υπερπαραγωγή από την Ελλάδα μας. Θα σταθώ όμως σε δυο
σημεία, όπου προσωπικά με ενθουσίασαν και δίνω από έναν βαθμό παραπάνω για
αυτά. Πρώτα από όλα ένα μεγάλο μπράβο και εύγε στον Χαραλάμπους, ο οποίος
επέδειξε ιδιαίτερη τόλμη στο να γυρίσει μια ταινία χωρίς τα συνηθισμένα ταμπού
και τις προκαταλήψεις, δείχνοντας την βία του πολέμου όπως ήταν, με ωμότητα και
με πρωτόγνωρο για τα δεδομένα τα ελληνικά σε αυτό το είδος, αιματηρό gore
ύφος, ειδικά στο δεύτερο μέρος, πόσο μάλλον στο κορυφαίο τέλος. Το δεύτερο
σημείο είναι το ότι όσο οδηγούμαστε προς το τέλος μου αφήνει μια αίσθηση
ψυχολογικού θρίλερ εκδίκησης, που δεν συναντάς σε ελληνική παραγωγή και σε κερδίζει. Όπως και να έχει αν και κινείται στην μετριότητα έχει σημεία που
την απογειώνουν και σίγουρα είναι για θεατές πιο ψαγμένους.
Bαθμολογία : 7/10
Panos "The Mechanic"
#cinethismos
