The Deer Hunter
‘’You wanna play games? All right, I'll play your fucking games.’’
Ο ‘’Ελαφοκυνηγός’’ του 1978 είναι μια δραματική ταινία που έχει σχέση με τον πόλεμο του Vietnam, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Michael Cimino. Είναι εν μέρει βασισμένη σε ένα έργο με τίτλο The Man Who Came To Play του 1975 του Louis Garfinkle και Quinn K. Redeker, (που αφορά κάποιους άντρες που πηγαίνουν στο Las Vegas για να παίξουν ρώσικη ρουλέτα), το οποίο αγοράστηκε από τον παραγωγό Michael Delay και προσέλαβε τους Cimino και Washburn να ξαναγράψουν το σενάριο (το οποίο γράφτηκε σε 6 εβδομάδες), αντιγράφοντας το όλο concept της ρώσικης ρουλέτας με φόντο τον πόλεμο στο Vietnam. Ξεπέρασε κατά πολύ και το αρχικό μπάτζετ και το χρονοδιάγραμμα. Η πλοκή ή ιστορία αν θέλετε, χωρίζεται σε 3 ισότιμα μέρη και τον επίλογο.
Μεταφερόμαστε σε μια πόλη της Pensylvania όπου 3 εργάτες καλούνται στον πόλεμο. Πριν φύγουν ο ένας παντρεύεται και βλέπουμε τον γάμο και την δεξίωση ως αποχαιρετιστήριο πάρτι για τους νέους στρατιώτες. Το πλάνο αλλάζει και βρισκόμαστε στην ύπαιθρο όπου οι 3 φίλοι είναι αιχμάλωτοι πολέμου και καταφέρνουν να δραπετεύσουν. Ο ένας καταλήγει παραπληγικός, ο άλλος περιφέρεται με ψυχολογικά προβλήματα στην Ασία και ο τρίτος επιστρέφει στην πατρίδα γεμάτος ενοχές που άφησε τους φίλους του να πάθουν κακό, αλλά και που ερωτεύεται την πρώην αρραβωνιαστικιά του ενός, προσπαθώντας παράλληλα να ζήσει ξανά ως κανονικός άνθρωπος.
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1977 και κράτησαν 6 μήνες. Ήταν η πρώτη ταινία για τον πόλεμο του Vietnam που γυρίστηκαν συγκεκριμένες σκηνές στην Ταϊλάνδη, για περισσότερο ρεαλισμό. Οι υπόλοιπες γυρίστηκαν στις περιοχές Virginia, Pensylvania, Washington και Ohio και όλες μα όλες στην ταινία γυρίστηκαν σε πραγματικά μέρη και καμία σε στούντιο.
Οι σκηνές του γάμου κράτησαν 5 μέρες γυρισμάτων στον Ρώσικο ορθόδοξο καθεδρικό ναό του Αγ. Θεοδόσιου στο Cleaveland. Την λειτουργία τέλεσε κανονικός παπάς. Αν και αρχικά σε χρονική διάρκεια δεν θα περνούσε τα 21 λεπτά, έφτασε τα 51 στο τελικό μοντάζ. Το μπαρ φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου για την ταινία και αργότερα συνέχισε να λειτουργεί και να εξυπηρετεί τους εργάτες του χαλυβουργείου.
Αρχικά για τον ρόλο του Michael είχε κλείσει ο Roy Scheider και για τον ρόλο του Steven ήθελαν τον Brad Dourif. Ο Walken ακολούθησε ειδική διατροφή τρώγοντας μόνο ρύζι και μπανάνες για να αποκτήσει αυτό το κούφιο look. Σε πολλούς από τους διαλόγους της η Streep αυτοσχεδίαζε. Ο John Cazale ήταν πολύ αδύναμος όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα λόγω καρκίνου που τον βασάνιζε και για αυτό οι σκηνές του γυρίστηκαν πρώτα.
Η παραγωγή μόλις έμαθε για την (κρυφή μέχρι τότε) αρρώστια του θέλησε να τον αλλάξει αλλά τελικά υπό τις απειλές κυρίως της Meryl πως θα αποχωρήσει και αυτή αν γίνει έτσι συνεχίστηκαν κανονικά τα γυρίσματα και μέρες αργότερα από την ολοκλήρωση τους ο ηθοποιός απεβίωσε. Η χορωδία που ακούγεται στον γάμο ήταν η αληθινή χορωδία της εκκλησίας.
Η όλη σκηνή με την ρώσικη ρουλέτα γυρίστηκε σε πολύ ρεαλιστικές συνθήκες, με πραγματικά ποντίκια, κουνούπια και τους πρωταγωνιστές να είναι ταλαιπωρημένοι και δεμένοι κανονικά. Φυσικά αληθινά ήταν και τα χαστούκια στους ήρωες και οι αντιδράσεις απόλυτα αληθινές, σε σημείο που τα νεύρα δεν έλειπαν. Ο De Niro και ο Savage έκαναν μόνοι τους όλες τις επικίνδυνες σκηνές χωρίς κασκαντέρ και ειδικά σε αυτές του ελικοπτέρου παραλίγο να τραυματιστούν σοβαρά.
Ο De Niro είχε παλαιότερα δηλώσει πως η ταινία ήταν για αυτόν η πιο ψυχικά κουραστική ταινία που έκανε ποτέ. Για να ετοιμαστεί για τον ρόλο άρχισε να κάνει παρέα με πραγματικούς εργάτες μεταμφιεσμένος για να μην τον αναγνωρίσουν. Ειδικά η σκηνή όπου ο Michael επισκέπτεται τον Steve στο νοσοκομείο για πρώτη φορά θεωρεί πως είναι από τις πιο συναισθηματικές σκηνές που έχει πάρει μέρος. Ηθοποιοί και παραγωγή πέρασαν πολλές ώρες βλέποντας αυθεντικό υλικό από τον πόλεμο για να μπουν στο κλίμα της ταινίας.
Οι scouter της παραγωγής ταξίδεψαν πάνω από 160,000 χλμ με αεροπλάνο, λεωφορείο και αυτοκίνητο για να βρουν τα μέρη που θα λάμβαναν μέρος τα γυρίσματα. Για να ανέβει κάπως η αδρεναλίνη των ερμηνειών στην σκηνή της ρώσικης ρουλέτας, μετά από πρόταση του ίδιου του De Niro, τοποθετήθηκε στην θαλάμη του όπλου μια αληθινή σφαίρα. Βέβαια γινόταν ο έλεγχος πριν την εκπυρσοκρότηση. Το ελάφι που υποτίθεται πως σκοτώνεται στην πραγματικότητα χτυπήθηκε με αναισθητικό βέλος.
27 χρόνια μετά ο σκηνοθέτης αποκάλυψε ένα μεγάλο μυστήριο της ταινίας, πως πατέρας του μωρού της Angela ήταν ο Nick. Στην σκηνή όπου ο Savage φωνάζει στον Michael, από τον φόβο του επειδή υπήρχαν αρουραίοι στο ποτάμι, στην πραγματικότητα φώναζε στον σκηνοθέτη λόγω της φοβίας του, αλλά άρεσε πολύ η σκηνή και την κράτησαν.
Έχει αναφερθεί πως 28 θάνατοι που προήλθαν από παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας, ήταν επηρεασμένοι από την ταινία. Το μήκος της γραμμένης ταινίας με το υλικό πριν το μοντάζ έφτανε τα 183 χλμ. και κοντά τις 4 ώρες. Με αρχικό μπάτζετ των 8,500,000$, η ταινία τελικά κόστισε 15,000,000$ και απέφερε κέρδη μόνο από την Αμερική 49,000,000$.
Κατάφερε να κερδίσει 5 Oscar, 2 βραβεία BAFTA, 1 Golden Globe και 13 ακόμα διαφορετικά βραβεία. Με βάση το IMDB η ταινία βρίσκεται στην 132η θέση καλύτερης ταινίας όλων των εποχών, στην 31η θέση καλύτερης πολεμικής ταινίας, στην 16η θέση της δεκαετίας 1970-’79 και στην 1η θέση της χρονιάς 1978.
Είδος : Πολεμική/Δραματική
Έτος : 1978
Χώρα : Αμερική/Αγγλία
Γλώσσα : Αγγλικά/Βιετναμέζικα
Σκηνοθεσία : Michael Cimino
Σενάριο : Michael Cimino, Deric Washburn
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Christopher Walken, Meryl Streep
Διάρκεια : 180’ Λεπτά
Trailer : https://www.youtube.com/watch?v=3Gqit3zVmyc
Πλοκή : Τρεις Αμερικάνοι φίλοι, εργάτες στην Πενσυλβανία, στέλνονται αμέσως ύστερα από το γάμο του ενός στο Βιετνάμ. Η φρικτή εμπειρία του πολέμου (ιδιαίτερα η αιχμαλωσία τους από τους Βιετκόνγκ, όπου θ' αναγκαστούν να πάρουν μέρος σ' ένα παιχνίδι "ρώσικης ρουλέτας") θα έχει επιπτώσεις στην υπόλοιπη ζωή τους.
Κριτική : Ο Ελαφοκυνηγός συγκαταλέγεται μεταξύ των πρώτων ταινιών που μιλάνε για τον πόλεμο του Βιετνάμ, παρουσιάζοντας το τέλος της Αμερικανικής αθωότητας και την έντονη απεικόνιση μιας παρακμάζουσας κοινωνίας, αναφερόμενη στις ζωές 3 ατόμων που καλούνται να εκπληρώσουν το καθήκον τους ως πολίτες. Είναι μια ταινία η οποία καυτηριάζει την αμερικανική πραγματικότητα, βλέποντας την χώρα ως πηγή ηρωισμού, δειλίας, άγνοιας, παραλογισμού.
Σαν μειονέκτημα πρέπει να αναφερθεί η προσέγγιση στα γεγονότα, όντας γεμάτη ιστορικές ανακρίβειες και υστερεί λίγο σε κοινωνικό υπόβαθρο, καθώς επικεντρώνεται στους 3 βασικούς ήρωες καθιστώντας εμφανή έναν μελοδραματικό τόνο. Ο σκηνοθέτης επέλεξε να χωρίσει το έργο σε 3 κεφάλαια. Στο πρώτο έχουμε την εισαγωγή των χαρακτήρων με τον γάμο και γενικά με την ρουτίνα μιας ήσυχης επαρχιακής ζωής. Το δεύτερο μας παρουσιάζει την ακρότητα του πολέμου, με την ωμή σκληρότητα να κατακλύζει την οθόνη και να σε φθείρει μαρτυρικά. Καταλήγοντας στο τρίτο, δείχνοντας μας πως η βαρβαρότητα του πολέμου αλλάζει τον άνθρωπο ριζικά, επηρεάζοντας τον ψυχή τε και σώματι.
Σίγουρα υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα να σε κατακλύζουν. Μπορείς να την πεις ταινία μίσους, με μια εντελώς ρατσιστική προσέγγιση στους Βιετναμέζους ως βαρβαρικούς σάτυρους, μπορείς να την πεις αντιπολεμική περνώντας ένα μήνυμα με τον δραματισμό των πρωταγωνιστών που χάνουν τον εαυτό τους χωρίς κανέναν ουσιαστικό σκοπό. Αυτό που πετυχαίνει με βεβαιότητα είναι να προσφέρει δυνατές ερμηνείες μέσω αξέχαστων σκηνών, όπως αυτή της πολυσυζητημένης ρώσικης ρουλέτας, με τους De Niro, Walken, Streep να δείχνουν το πραγματικό υποκριτικό τους ταλέντο. Καταφέρνει να διεγείρει την φαντασία μας με μια εξαίσια φωτογραφία που σε καθηλώνει με την ατμόσφαιρα της, συνοδευόμενη από ένα συγκινητικό ταιριαστό μουσικό πέπλο. Δεν απέσπασε άδικα το χρυσό αγαλματίδιο και θεωρείται σίγουρα μια κλασσική ταινία.
Βαθμολογία : 8,5/10
Panos “The Mechanic”
#cinethismos
