Cabaret
‘’Wilkommen, bienvenue, welcome, im cabaret, au cabaret, to cabaret!’’
Το Cabaret είναι ένα κινηματογραφικό μιούζικαλ του 1972 σκηνοθετημένο από τον Bob Fosse και με πρωταγωνίστρια την μοναδική Liza Minelli, όπου μας μεταφέρει στο Βερολίνο στην διάρκεια της Δημοκρατίας της Βεϊμάρης το 1931, υπό την δυσοίωνη παρουσία της άνθησης του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι εν μέρη βασισμένο στο ομώνυμο musical του Broadway των Kander και Ebb, που μεταφέρθηκε από το The Berlin Stories του Christopher Isherwood.
Ο Bob Fosse λάτρης του musical, μαθαίνοντας πως θα γυριστεί σε ταινία, έβαλε ότι μέσον είχε για να πάρει την θέση του σκηνοθέτη, αν και η παραγωγή ήθελε ένα πιο μεγάλο όνομα, όπως αυτό των Billy Wilder και Gene Kelly. Σε αυτό βοήθησε αρκετά και το ταλέντο του στα μουσικοχορευτικά νούμερα.
Η Liza Minelli, της οποίας είχαν αρνηθεί τον ρόλο για την θεατρική παράσταση, ήταν πρώτη επιλαχούσα για τον ρόλο, όπως και ο Joel Grey όπου έπαιξε και στα δυο. Αρκετά μέλη του καστ τελικά επιλέχτηκαν από την Γερμανία. Η Liza ήταν υπεύθυνη η ίδια για την προετοιμασία των μαλλιών της και του make up της, με την βοήθεια του πατέρα της.
Από την άλλη ο Joel έκανε τρομερή και χρονοβόρα προσπάθεια για να καταφέρει να πετύχει μια άκρως ρεαλιστική γερμανική προφορά. Χαριεντίζοντας εκείνη την εποχή σε μια συνέντευξή της, η Liza είχε τονίσει πως κάποιος καταλάβαινε πως αυτή ήταν η σταρ της ταινίας και αυτό διότι ήταν η μοναδική με ξυρισμένες τις μασχάλες της.
Οι πρόβες και τα γυρίσματα έγιναν εξ’ ολοκλήρου σε γερμανικό έδαφος, στην Βαυαρία, στο Μόναχο και στο Βερολίνο. Για λόγους οικονομίας τα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν και αυτά σε στούντιο λίγο πιο έξω από το Μόναχο. Το τελικό μοντάζ μόνο έγινε στο Λος Άντζελες. Ο συγγραφέας Isherwood έχει δηλώσει πως έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος από την μεταφορά της ταινίας, με μόνο του παράπονο πως η Minelli ίσως ήταν πολύ ταλαντούχα για τον ρόλο μιας άπειρης τραγουδίστριας.
Υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των 2 έργων, θεατρικού και κινηματογραφικού, με κάποιες βασικές να είναι το ότι ο ρόλος της Sally έγινε πιο αμερικάνικος, ότι κάποιοι χαρακτήρες δεν υπήρχαν καθόλου και προστέθηκαν μετά, αρκετά από τα τραγούδια του θεατρικού κόπηκαν από την τελική παραγωγή και άλλα γράφτηκαν ειδικά για την ταινία και το ότι στο θεατρικό έργο οι βασικοί πρωταγωνιστές ήταν ένας Αμερικανός συγγραφέας και μια Αγγλίδα τραγουδίστρια ενώ στην ταινία είναι ένας Άγγλος συγγραφέας και μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια.
Χαρακτηριστικό είναι το πώς κατάφερε να αποκομίσει 8 βραβεία oscar (τα οποία ήταν: καλύτερου Β’ αντρικού, Α’ γυναικείου, σκηνοθεσίας, κινηματογράφησης, σκηνογραφίας, μοντάζ, μουσικής, ήχου), αλλά όχι αυτό της καλύτερης ταινίας. Πήρε ακόμα 7 βραβεία BAFTA, 3 Golden Globes και 20 ακόμα ανεξάρτητα βραβεία. Με ένα μπάτζετ του ύψους των 6,000,000$ κατάφερε να αποκομίσει μόνο από τα εγχώρια κέρδη 43,000,000$ και άλλα 20,000,000$ μόνο από τις ενοικιάσεις.
Από την άλλη αξίζει να αναφέρουμε πως το θεατρικό ανέβηκε τον Νοέμβριο του 1966, έδωσε 1165 παραστάσεις και κέρδισε το 1967 και ένα βραβείο Τόνι ως το καλύτερο μιούζικαλ. Eίναι άξιο αναφοράς πως η Lisa Minelli είναι, και μέχρι στιγμής, η πρώτη ηθοποιός η οποία κερδίζει ένα όσκαρ ενώ έχουν και οι δυο της γονείς κερδίσει και αυτοί από ένα. Αν και δεν θεωρείται από πολλούς είτε κριτικούς είτε σινεφίλ αριστούργημα, σίγουρα συγκαταλέγεται σαν κλασική ταινία.
Είδος : Μιούζικαλ / Δραματική
Έτος : 1972
Χώρα : Αμερική
Γλώσσα : Αγγλικά / Γερμανικά / Εβραϊκά / Γαλλικά
Σκηνοθεσία : Bob Fosse
Σενάριο : Jay Presson Allen
Πρωταγωνιστές : Liza Minelli, Michael York, Helmut Griem
Διάρκεια : 120’ Λεπτά
Trailer : https://www.youtube.com/watch?v=hYZ8cqMLuQg
Πλοκή : Βερολίνο 1930. Στο Cabaret , η Sally, μια νεαρή Αμερικανίδα τραγουδίστρια μαγεύει κάθε βράδυ ένα ανάμεικτο κιτς ακροατήριο όπου συνυπάρχουν πλούσιοι βιομήχανοι, κακοποιοί και απατεώνες. Έξω από το Cabaret, η χώρα καταρρέει, οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, η κρίση μαστίζει και ο ναζισμός δείχνει τα δόντια του. Η ζωή της Sally περιπλέκεται όταν γνωρίζεται με έναν πλούσιο Γερμανό πολιτικό και μ’ έναν νέο Άγγλο φιλόλογο.
Κριτική : Τα musical είναι ένα παρεξηγημένο και ξεπερασμένο είδος στον κινηματογράφο. Βασική τους ιδέα είναι μια ευχάριστη μουσικοχορευτική νότα, πάντα με ευτυχισμένο τέλος, το οποίο μεγαλούργησε πριν αρκετές δεκαετίες. Στο συγκεκριμένο musical όμως ξεφεύγουμε από αυτό και μας παρουσιάζεται το πόσο ολοκληρωμένο είδος μπορεί να γίνει το musical, αν δουλευτεί σωστά. Και αυτό ήρθε από την σκηνοθετική σκοπιά του Fosse, ο οποίος όντας ο ίδιος χρόνια ηθοποιός, χορευτής, χορογράφος και μυημένος στον κυνισμό και στον χώρο των τότε νυχτερινών club, κατάφερε να πάρει μόνο την βασική ιδέα του θεατρικού έργου και να την παρουσιάσει χωρίς φόβο, μιας και υπήρχε η ανησυχία του ποιος θα ήθελε να δει ένα musical με φόντο την ναζιστική Γερμανία.
Κι όμως μπόρεσε να το απογειώσει, να αποδώσει με ταυτόχρονα παγερό και ακτινοβόλο τρόπο το concept που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Μέσα από όλη αυτή την εμπνευσμένη και εντυπωσιακή μουσικοχορευτική ατμόσφαιρα αναδύονται λογής κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και αντιπαρατίθενται δυο διαφορετικοί κόσμοι, της πραγματικής ζωής και του cabaret. Παρακμή, ανηθικότητα, διαφθορά, απάθεια, φιλία, έρωτας, φιλοδοξίες και όνειρα, πλαισιώνονται με έκδηλο ρεαλισμό την εποχή της ανόδου του ναζισμού.
Η μουσική θεσπέσια, οι χορογραφίες εξαίσιες, αλλά την παράσταση την κλέβει η Minelli. Είναι η πρωταγωνίστρια και το υποστηρίζει περίτρανα, υποκριτικά και φωνητικά, με μια αστείρευτη ζωντάνια, βγάζοντας μαζί και ένα ύφος ευαισθησίας. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι όλοι τους δουλεμένοι και δίνουν γερά πατήματα στην ταινία. Μια ταινία η οποία κατάφερε να κοιτάξει στα μάτια το The Godfather της ίδιας χρονιάς και να αποσπάσει και 8 oscar. Μια ταινία σταθμός, ένα αριστούργημα του είδους, μια κλασσική ταινία.
Βαθμολογία : 8/10
Panos “The Mechanic’’
#cinethismos
